Beide Sagen sind mit freundlicher Genehmigung der Familie Rembrink dem Gedichtband von Maria Rembrink

"Bunte Baumen out Lette - plücket un to Räimsels binainebunnen" entnommen.

 

 

De Hühnenkouhle

 

In gans aolle Beuker kann man liärsen,

in Ledde und Claolde sind freuher Hühnen wiärsen.

De Hühne in Ledde bi Hombrinks houset hät,

de in Claolde bi Westhuowes, nou Pavenstädt.

 

Dat  Braut därn se tohaupe affwesselnd backen.

Se bröffen dann nich jedereine so viel Holt to hacken.

Einmoal bott de Hühne out Ledde den Backuormen an,

dat annere Maol was de out Claolde dran.

Doch bloß bi't Braut-Affbacken därn se sick bineine,

den Däig anmengen der jeder vö sick aolleine.

 

Eines Dages was Hombrinks Hühne wiär dran

un mäik jüst den grauten 'Backourmen an.

Doa kräig he gans läigen Juock in't Genick.

Met sine grauten Pranken kratze hä sick.

 

In Claolde de Hühne där dat höärn un meine,

sin Naower in Ledde kratze all sinnen Backtrogg räine.

Hä namm sinnen Trogg up de Schullern un läip hännig loss,

weil hä je freuh naug in Ledde säien moss.

 

Unnerwäggens nou stolpere de Hühne hen,

de Backtrogg stüörde in grauten Bourgen van sinne Schullern dän,

un schlaug inne Äere en Lock graut un däip,

dat dann ganz vull Water läip.

De Löue häiertolanne hät't sick nen Namen üörwerleggt

un Hühnenkouhle doto säggt.

 

 

De Aoltwäiwerkouhle in Ledde

 

Man vetellt sick, düsse Begiäbenheit wör waohr,

in Ledde liärwe fö viäle hunnert Jaohr

ne kniepige affgünstige Bouersfrau,

de namm't met de Ährlickkeit nich so genau.

 

Daomaols bekämmen de Denstlöudens fö de Arbeit kenn Geld.

Et was to de Täid Maude bi us inne Welt,

äs Lauhn droffen se sick dann Laken out Linnen

fö de eigene Outstöuer spinnen.

 

Dat kniepige Wäiw har ne to kuorte Elle praot

un namm daomet ungerechtet Maot.

Wiärgen dat se de Löudens bedraug üm dat Linnen,

konn se in't Graw kenne Rouhe finnen.

 

Denn wecker allteid Läiges daohn,

de mot nao'n Daude speuken gaohn.

Dat vewunskene Wäiw word inne Kouhle vebannt,

Aoltwäiwerkouhle word se nannt.

Se ligg in Günnewigs Holt, de gans aollen Löue sind Töuge,

un wät sölwst in'n heitesten Summer nich dröuge.

 

Ümmer wenn de Vullmaond an'n Hiämmel steiht,

de arme Siärle out de Kouhle geiht.

In den Busk harin röppet se düör de Braken:

"Huhu, kuorte Elle, huhu, schmale Laken!"

 

Met'n gans löckerigen Waterpott

dat Wäiw de Kouhle läig püttkern mot.

De Erlösung kümp gewiss,

äis wenn de Kouhle dröuge is.

 

An de Weihen, weck up den Wall üm de Kouhle staoht,

de Löue häiertolanne aolltohaupe nich gaoht.

Kenn Mensk draff se schnäien,

dat eut dat Wäiw nich läien.

Nen Kerl, weck düt nich glowt, hät et doch einmaol daohn,

un waord van 'ne Geisterhand midden in't Gesichte schlaohn.

 

Ji läiwen Löue, gläiwet mäi,

de Spöukerigge, de is nou aoll lange vöbäi.

Äs de Flurbereinigung kam, schauf man de Kouhle einfach tau.

Wo se freuher wiärsen is, wäit kenn Menske genau.

Nou mot doch jedereine wull vestaohn,

de Flurbereinigung hät doch viäl Guodes daohn.